Duean Ngai (เดือนหงาย)

คืนเดือนหงาย มันทำให้อ่อนไหว
คิดถึงคนใจร้าย ที่เคยทิ้งกัน
เงาสะท้อนในตาของฉันไม่ใช่พระจันทร์
แต่เป็นหน้าเธอ

จันทร์สาดแสงจากดวงอาทิตย์
ให้คืนที่มืดมิด ได้มองเห็นทาง
แต่ใจฉันมันยังอ้างว้าง
ยังไม่เห็นทาง ที่จะลืม

ยังเก็บเอาไว้ในใจอย่างนี้
แม้ว่าฉันเคยลองเป็นล้านวิธีเพื่อลืมเธอ
ยิ่งฉันคิดถึงเธอมากเท่าไร ยิ่งหวั่นไหว
ยิ่งมองเดือนหงาย เหมือนยิ่งจะตาย
ยิ่งดึกน้ำตาก็ยิ่งไหล

คืนเดือนหงาย กำลังจะฆ่าฉันตาย
คนอ่อนไหวมันโดนทำร้ายด้วยแสงจันทร์
ค่ำคืนนี้ไม่มีแววตาคู่นั้น
อ้อมกอดฉันในวันที่มันไม่มีเธอ

คืนเดือนหงาย มันทำให้อ่อนไหว
คิดถึงคนใจร้าย ที่เคยทิ้งกัน
เงาสะท้อนในตาของฉันไม่ใช่พระจันทร์
แต่เป็นหน้าเธอ

จันทร์สาดแสงจากดวงอาทิตย์
ให้คืนที่มืดมิด ได้มองเห็นทาง
แต่ใจฉันมันยังอ้างว้าง
ยังไม่เห็นทาง ที่จะลืมเลย

ยังเก็บเอาไว้ในใจอย่างนี้
แม้ว่าฉันเคยลองเป็นล้านวิธีเพื่อลืมเธอ
ยิ่งฉันคิดถึงเธอมากเท่าไร ยิ่งหวั่นไหว
ยิ่งมองเดือนหงาย เหมือนยิ่งจะตาย
ยิ่งดึก น้ำตาก็ยิ่งไหล

คืนเดือนหงาย กำลังจะฆ่าฉันตาย
คนอ่อนไหวมันโดนทำร้ายด้วยแสงจันทร์
ค่ำคืนนี้ไม่มีแววตาคู่นั้น
อ้อมกอดฉันในวันที่มันไม่มีเธอ

ใต้แสงจันทร์คืนนี้มันว่างเปล่า
ค่ำคืนบ่มีเจ้า นั่งเคียงอยู่หม่องเก่า
เฮ็ดให้น้ำตาเฮามันไหลบ่เซา
ย้อนคิดฮอดเขา ย้อนคิดฮอดแฮง

จันทร์สาดแสงจากดวงอาทิตย์
ให้คืนที่มืดมิด ได้มองเห็นทาง
แต่ใจฉันมันยังอ้างว้าง
ยังไม่เห็นทาง ที่จะลืมเลย