Mata Anata no Koto wo Kangaeteta (คิดถึง...)

Mata anata no koto
Kangaeteta
นอกหน้าต่าง
ก็เหมือนอย่างเก่า
ยังเผลอเฝ้ามองอย่างนั้น
หากว่าฉันไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง
คงไม่รู้คืนวัน วันต่อไป
รักเก่าๆ ไม่ลบไม่เลือน
ภาพรักวนเวียนกับใจ
ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าควรตัดใจ
เกินที่คนอย่างฉันจะทำอะไร
ปล่อยไปต้องปล่อยไป
ในสักวัน
ฉันคงลืมได้เอง
ถ้าเราชอบใครสักคน
รักเค้าล้นในจิตใจ
เวลาจะเดินเร็วเกินไปในความรู้สึก
แค่เพราะนึกว่าอยากเจอ
ไม่รู้เธอไปอยู่ไหน
ใครพาดวงตะวัน
พลันลับลาจากขอบฟ้า
แค่เพียงลมแผ่วเบา
เพียงถอดใจ
ก็เหมือนจะยิ่งไกลห่าง
ช่างเปราะบางอย่างใคร
เคยบอกไว้
หวั่นไหวเกินไปอย่างนี้
อัดอั้นเหลือเกินบอกใคร
เจ็บปวดยากเกินเข้าใจ
จะมีไหมสักคนเข้าใจ
Mata anata no koto
Kangaeteta
ไม่ว่าใคร สุดท้ายคงยอม
ต้องแพ้และเป็นอย่างฉัน
สิ่งที่ฉันนั้นคิดจะเปลี่ยนแปลง
บอกตัวเองต้องทำได้สักวัน
ฉันจะลืม ลืมรักเก่าๆ
ค่อยลบมันไปจากใจ
ความรู้สึกความรักที่มีต่อเธอ
ปล่อยมันอยู่ในฝันให้มันหลุดลอย
ปล่อยมันไปจะปล่อยไป
ลองให้ใจ
หาตัวเองให้เจอ
ค่ำคืนที่เธอหลับแล้ว
เธอรู้ไหมฉันยังพร่ำเพ้อ
หลับตาไม่ลง
ไม่คุ้นเคยความโดดเดี่ยว
เหลียวมองไปเห็นแต่เธอ
เจอภาพนั้นเธอกับฉัน
เหม่อมองเพดาน
ก็จ้องไปอย่างเลื่อนลอย
หมอกบางตอนใกล้เช้า
ราวกับฝัน
บางครั้งก็แยกไม่ออก
หลอกตัวเองกับความ
รู้สึกดี
ฟังเสียงนกร้องอย่างนั้น
ได้ยินเสียงเธอในฝัน
เจอะเจอหน้ากันก็ฝัน
ได้แค่นี้ฝันเดิมๆต่อไป
Mata anata no koto
Kangaeteta
นอกหน้าต่าง
ก็เหมือนอย่างเก่า
ยังเผลอเฝ้ามองอย่างนั้น
หากว่าฉันไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง
คงไม่รู้คืนวันวันต่อไป
รักเก่าๆ ไม่ลบไม่เลือน
ภาพรักวนเวียนกับใจ
ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าควรตัดใจ
เกินที่คนอย่างฉันจะทำอะไร
ปล่อยไปต้องปล่อยไป
ในสักวัน
ฉันคงลืมได้เอง
ช่างโหดร้ายเมื่อเหงา
เฝ้าแกล้งคืบคลานเข้ามา
อย่างช้าๆท้องฟ้า
นั้นก็เริ่มหม่นมัว
กลัวอดกลั้นไม่ไหว
ให้น้ำตารินออกมา
แค่เพียงบางๆ
อยากให้ในวันนึง
ภาพเธอจางจากฉันได้ไหม
จะไม่คิดคิดถึงอีกต่อไป
ใจคงพอแล้วตอนนี้
แม้ไม่อาจ
ลืมได้สักที
ก็หวังมีปาฏิหาริย์
อธิษฐานทั้งรู้อยู่แก่ใจ
ไม่มีวันไม่รักเลยสักที
ฉันไม่เคย
ลืมสักนาที
ไม่รู้ควรทำอย่างไร
Mata anata no koto
Kangaeteta
นอกหน้าต่าง
ก็เหมือนอย่างเก่า
ยังเผลอเฝ้ามองอย่างนั้น
หากว่าฉันไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง
คงไม่รู้คืนวัน วันต่อไป
รักเก่าๆ ไม่ลบไม่เลือน
ภาพรักวนเวียนกับใจ
ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าควรตัดใจ
เกินที่คนอย่างฉันจะทำอะไร
ปล่อยไปต้องปล่อยไป
ในสักวัน
ฉันคงลืมได้เอง...