Sigmundskvadet

Í Føroyum búðu høvdingar tveir
Tróndur og Sigmundur itu teir.

Noregs menn! Dansið væl í stillum
Stilli tykkum allar
Riddarar, Noregs menn!
Dansið væl í stillum.

Sigmundur búði Skúvoy á
Tróndur búði við Gøtuvág.

So grammur var Tróndur, hann hugsar ilt
Sigmundur hevur vár' veitslu spilt.

Tróndur hann situr í sínari lon
“Tit heintið mær Sjúrða Tollaksson.

Tit heintið mær Gutta og láa Tór”
Snarliga boð eftir teimum fór.

Inn komu garpar og søgdu so
“Hvat vilt tú, Tróndur, tú sendi oss boð?”

“Eg havi sent tykkum boðini tey
At tit skulu hjálpa til Sigmunds deyð.

Tit hvessið spjót, tit hvessið knív
Tað skal galda Sigmunds lív.

Hetta mítt ráð man vera gott
Vit skulu herja á hann á nátt.”

Teir samlaðu saman sveinar og menn
Og gingu til strandar allir í senn.

So sigldi Tróndur Skúvoyarfjør
Skútan bognaði sum ein gjør.

So myrk var náttin, og skútan gegg
So blíðan byrðin Tróndur fekk.

Myrk var náttin, og skútan rann
Teir hildu beint mót Skúvoy fram.

Eingin vardi, teir komu hartil
Alt gekk til, sum Tróndur vil.

Skramblaðu teir við vápnum hart
So hurðar gingu í smildur snart.

Sigmundur vaknar úr svøvni brátt
“Hvør brýtur inn á meg í nátt?”

“Hann, sum brýtur tínar dyr
Tað er tann maður, tú háaði fyrr.

Sigmund helt sítt svørð ímót
Fimm fullu høvur á Tróndar fót.

Sigmundur høggur av makt og vold
Trý fullu høvur á Tróndar skjold.

Tróndur hann var til ilsku fús
“Tit setið nú eld á Sigmunds hús!”

Sigmundur talar til frænda sín
“Nú má eg rýma av húsi mín'.”

Einar úr Suðuroy, hans frændi Tór
Eingin annar við Sigmundi fór.

Sigmunds hústrú stendur við vegg
“Tú hoyr meg, Tróndur Gøtuskegg.

Stríðist tú móti konu og børn
So ert tú grískari enn ein bjørn.”

“Tit sløkkið eld, tit stingið inn knív!
Eg stríðist bert um Sigmunds lív.”

Tróndur vendi borgini frá
Beint ímót' sum Sigmundur lá.

Tróndur hevði so fyri orð:
“Eg kenni royk av Sigmunds sporð.”

Tróndur biður teir hava mót
“Eg kenni royk av Sigmunds fót.”

Teir gingu fram um grøna lund
Teir dvøldust við gjónna eina stund.

Sigmundur sær um gjónna brá
Steingríms høvur á vølli lá.

Sigmundur aftur um gjónna sprakk
Svørðið úr hans hondum stakk.

Sigmundur flýddi á oynna norð
Tróndur hevði tá manndómsorð.

Sigmundur kastaði í havið seg
Einar og Tóri sama veg.

Tá ið Tróndur hetta sá
Aftur at báti skundar hann tá.

Aftur at báti skundar hann tá
Men ikki kundi hann Sigmundi ná.

Svimja teir tríggir við miklari ferð
Sum streymur harður á firði er.

Tórur aftur um seg sá:
“Nú tekur Einar at dragna frá.”

Sigmundur gjørdi sær tann ómak
Hann legði Einar á sítt bak.

Tórur rætti Sigmundi hond
“Nú hevur Einar givið upp ond.”

Sigmund slepti Einar' av
Suðuroyarfjørður varð hans grav.

Sigmundur svimur og frændi hans
Enn er fjórðingur eftir til lands.

Tórur legði seg bylgju ímót
“Nú eri eg givin í hond og fót.”

Tú svim til lands, legg einki í meg!
Eg eri farin, men redda teg.

Svaraði Sigmund', í sjónum sat
“Ei, mín frændi, skiljast vit at.

Vit vóru saman í mangari ferð
Ei mín frændi, skiljast vit her.”

Sigmundur var í orðum trygg'
Hann legði Tóra á sín rygg.

Sigmundur svimur av allari makt
“Nú hava vit at landi lagt.”

Brimið tað brýtur sum boðaslóð
Tað Tóra niður at botni dró.

Sigmundur var ein menskur mann
Men ikki bóru beinini hann.

Tá hann hevði svomið tann veg so lang
Hann legði seg stillan niður í tang.

Torgrímur átti Sandvík fyrr
Hann sá ein morgun út fyri dyr.

Torgrímur hugdi mót tara út:
“Eg meini, eg síggi ein reyðan klút.”

Tórgrímur talar til dreingir tveir
“Tit vitið, um har er nakað meir.”

Inn koma dreringir og siga frá
Stórur maðu rí tara lá.

Ein stórur maður í tara lá
Ongum líkari enn Sigmund' at sjá.

Torgrímur tók sær øks í hond
So fór hann til sjóvarstrond.

Torgrímur niður í taran sær
Maktarleysur lá Sigmundur har.

Torgrímur talar til sveinar sín'
“Gullringur Sigmunds skal vera mín!”

“Dreingir, tit haldið mær í hans hár
Meðan eg gevi honum banasár.

Dreingir, tit haldið (í) hans hár í topp
Meðan eg skilji høvur frá kropp'.”

Dreingirnir hildu í hans hár
Meðan hann gav honum banasár.

Dreingirnir hildu (í) hans hár í topp
Meðan hann skilti høvur frá topp.

Gullringin bóru teir heim til hús
Men kroppin gróvu teir í sand og grús.

Ein slíkan enda Sigmundur fekk
Hans líki ei í Føroyum gekk.