Flaumen går, i Norge er vår

Flaumen går,
i Noreg er vår,
bjørka sprett i dalom.
Dølakar
traust og hard
rydjer ferdregard.
Sjå kor det losnar i alle liom,
skreda fer etter bergesidom.
Flaumen går,
i Noreg er vår,
og dølan' er det som rår.

Frå fjellet rinn
ein bekk så linn
mellom stuv og steinar.
Av bekker små
det vert ei å,
fagrast du skal sjå.
Høyr kor det i vatnet susar,
høyr kor det i fossen brusar!
Flaumen går,
i Noreg er vår,
og dølan' er det som rår.

Lita å
kan du forstå
kor ho fekk slikt mæle?
Bekk som rann
er vaksen mann.
Stans han, om du kan.
Ingen mann kan straumen vende.
Tømmer og hus det set han på ende.
Flaumen går,
i Noreg er vår,
og dølan' er det som rår.

Bykar stram
på gata går fram,
trur han skal oss lære.
Men ikkje eg
fær støkk av deg,
sjølv eg rår min veg.
Bøndan' er ikkje lenger mjuke,
husbondsretten, han vil me bruke.
Retten er vår,
skulda er dår
å lyde Noregs kår.

Om seint me kjem,
så er det med klem.
Me vil garden rydja.
Bondemål,
kvast som stål,
gjev ikkje lenger tol.
Norsk mål vil me i Noreg hava,
ikkje lenger med dansken kava.
Bondemål,
kvast som stål,
gjev ikkje lenger tol.

Blankt som gull
og mjukt som ull
er det norske målet.
Som sol på fjell,
som blome-tjeld,
som fuglesong om kveld.
Tusen års rot det hev i landet,
tusen år til så skal det stande.
Flaumen går,
i Noreg er vår,
og dølan' er det som rår.

Sumar-sol
skin på jord,
så jonsok-blomen laver!
Læt frå koll
lur over voll,
og dølan' slær på skjold.
Av skal ho hivast lurve-hetta!
Gullhjelm lyser i morgon-gletta.
Læt frå koll
lur over voll,
og dølan' slær på skjold.

Harald verk
fjellbonde sterk
gjer no andre gongen.
Gamalt grjot
av kjemperot
endå hev manndom og mot.
Kome alle, ver med på ferda,
så skal det spørjast i vide verda,
at Noregs mann
gjekk på og vann
atter sitt eige land.