Rolandskvadet

Seks mine jarlar heime vera, gøyme det gullet balde,
andre seks på heidningalando då svinga dei jørni kalde!
- Rida dei ut av Franklandet med dyre dros i sadel,
bles i luren Olivant på Ronsalavollen.

Runde dei opp sine silkje segl høgt i sigalråe,
sigla dei ut åt hei'ingslondo i virkevikune ein og tvåe.

Arene og ankaret tok inn på kvite sanden:
det var Roland, konungafredan, trødde den fysste på land.

Slogest dei utpå Ronsarvollen i dagane två og trjå;
blåmennan fall for Rolandssverd som gav seg fyri ljåe.

Fram så søkte blåmann-fjødi skygde fyri sole;
reddast var ein jamningen bad Roland blåse i hornet.

Roland sette luren fyr blogga munn, så bles han i med vreide;
ljoden ber ivi hav og fjell, i trio dagar av leide.

Det var Magnus kongjen, no set han i å gråta:
kva tru vantar freden min? No høyrer eg luren låta!

Det var Magnus kongjen,
skundar han sin fred:
daud låg Roland konunga-freden,
heldt i han sitt sverd.

Heim kom Magnus kongjen.
Og settest dei alle traude.
skipet var fullt av sylv og gull,
og heidningan låg att daude.