Omwenteling III: Wrekend Vuur

Onder de mist gloren vale velden, eens groene weiden
Doorsneden door paden van grauw en rafelig ijs
De trage slag van de roeken drijft op de wind
Komend uit de verte, waar geknotte wilg sporadisch
Lucht en einder scheidt.

Luisterend naar de stilte, doorbroken door het hart
Met de ijle wind die vlijmend 't duister scheurt
Aanschouwend, in het wonder van vorst en kou
Lijkt alles stervende, verstild in witte rust.

Voortgedreven door de tijd zonder mededogen
Naar einden waar niets maar dan ook niets nog is
Verdreven vanuit het wit naar het gedempte zwart
Dat zwarter, zwarter dan de dood is.

En als dan vuur zich wreekt en lovend groen
Door blauwwitte korsten van vergetelheid breekt
Rijst vanuit verstarde aarde mijn hand omhoog
Bedekt met ontdooide parels
dochters van de ochtenddauw.

Niet langer is het groen van naaldboom en laurier
De schreeuw van leven door de starre apathie
Ontluikend loof en bloesem verleent de wereld glans
De gezangen der vogels zwellen aan, helder, ongedempt
Door houten labyrint.

Weder schitterend straalt de zon door den
en kale tak van eik
In de wouden waar wateren sijpelend zingen
Druppend langs grijze nimfen van mossig steen
Herrijst het leven weer, en verdrijft het eikenblad
het sneeuwkristal.