The Blizzard (Завіруха)

Мільён дарог за плячыма, супрацьстаяць немагчыма
Крывавым небасхілам – абарона Радзімы
Гарыць зямля ў баравіне, па усей зруйнавайнай краіне
І помсты цёмная барва рэжа розум упарта
Грымяць гарматай старою, і слізкай чорнай змяёю
Армады крыўскага воўка пад шалёнай зоркай
Сустрэлі самааддана скрозь выскал смерці і раны
Твар азвярэлага ката, навечна змардаваны
Барвова-крывавы дым, коўдра смерці і зла
Ахінута неба звярынай смугой, ад подыхаў стрэлаў жара
Злоба і жах ў адно зліваюцца ноччу і ўдзень
У пакутах сумлення знаходзяць прытулак
У баях пакідаючы цень
Скаваны ў слізкі дол, навечна ў холадзе сноў
Дзе снег таямніцы раскрые, тут майго свету спакой
Прайсці.. дзе сонца край... у неба.. дзе холаду верх
У дождж... што наўкругі... прайсці...пакідаючы горыч
Па гразі крывава ўзбітай, прайсці... боем адзіным
Прытомнасць, калі дазволіць... Альбо з ветрам прайсці
Забіваючы тое, што ім так дорага
Завіруха мяце кулямі ворага
Завея-завіруха
Толькі асадак крывавага лісця
Выйсця не будзе ніколі
Заўтра не прынясе нічога
Усе надзеі ў глебу загнаныя
Смрадны колер захарканай глебы
Неасенні нябожчыцкі дым
І толькі у майго розуму нетрах
Цісне курок азвярэлы кліч крыві!
У хмарны дзень жалезны дождж
Паветра сячэ як завостраны нож
Навалы час, пажухлы лёс
Твой позірк паблёк
І блізка той заход...

“У баравінах над сівым Дняпром
Вайны Айчыннай спіць астатні гром
I прыпадае барвай небасхіл
Да тысячаў магіл...”