Heel Alleen

Éponine
En nu ben ik opnieuw alleen, opnieuw alleen in 't onbekende
De grijze straat, de grijze stad, waar moet ik heen, tot wie mij wenden?
De nacht trekt naderbij, ik beeld mij in, hij is bij mij
Soms loop ik eenzaam door de nacht, als burgers slapen vol vertrouwen
Ik denk aan hem en droom van hem en laat hem mij gezelschap hou'en
In 't donker uur na elf kan ik wegzinken in mezelf
Heel alleen, maar naast me in verbeelding
Wandelt hij tot aan de grijze scheem'ring
k' Verbeeld me dan, hij streelt me dan, omarmt me
Ik huiver krijg het koud, de ogen dicht, z'n lijf verwarmt me
Het trottoir lijkt zilver in de regen
De rivier krijgt lichtjes in de nevel
In het duister zijn bomen vol met sterren
Hij zegt geen woord, we lopen voort naar 'n leven in de verte
En ik weet, ik beeld me alles in
't Zijn gesprekken met mijzelf en niet met hem
Hij is blind voor alles, 't heeft geen zin
Als ik zeg, ik zie een weg voor ons
Mijn liefste, als bij het ochtendgloren
Jij verdwijnt, wordt alles als tevoren
Dan kolkt weer de rivier woest en verlaten
De bomen kaal en allemaal weer vreemden in de straten
Mijn liefste, 'k begin het nu te leren
M'n bestaan vul ik met fantaseren
Jouw wereld draait door, 't zal jou niet deren
Dat ik daaraan geen deel meer heb, terwijl ik als geen één
Je lief heb, je lief heb, je lief heb, al ben ik ook alleen.