Los Invisibles

«quin ei aqueth frut qui’s dindoleja sus l’arbo?»
O viatjedor, non baishes los uelhs davant jo
Tot secat, espepitat, un còs macat
Deisha’m contar-te la vertat.

Dens lo parçan, un impòst qu’estó proclamat
Suu noste sau ; lo colbert que ns'a espleitat
Triste hat peus paisans !
Mes totun ligats
Audijòs que ns'a amassats.

(amic) non siam pas enclavats
(amic) cau començar lo combat
Un saunei de libertat
Entau pòble ahamiat.

(amic) auditz la nosta cançon
(amic) un perhum de rebellion
Tà nos lo camin serà deus longs.

En davant ! Invisibles, tostemps hardits
En davant ! Invisibles, jamèi fenits
Tu, gabelaire ! Semiant lo sacatge
Enten l’arbaròt dens lo vilatge.

Shens cès, tot dia,
Òmis deu rei qu’acorsan
Hòrabandits, quauques uns qu’estón gahats
A la còrda, arrodats o esmatucats
Vius o morts, guerrièrs demoran.

(a nuèit) los hantaumas silenciós
(a nuèit) que s’apressan deus dragons
Quan escopeishen las ehlamas
Que’s hèn panar la lors amnas.

(pagar) que’s pelejan lo redémer
(entà) un cabelh de bandolèr
Gabèla acaçada a sent sevèr.

En davant ! Invisibles, tostemps hardits
En davant ! Invisibles, jamèi fenits
Tu, gabelaire ! Semiador de mautemps
Lo torment que dura chic de temps.

En davant ! Invisibles, tostemps hardits
En davant ! Invisibles, jamèi fenits
Tu, gabelaire ! Qui'ns hè pagar l’impòst
Doman, cantaram lo ton auròst.

« qui vòu audir cançon navèra ?
Viva lo rei shens la gabèla !
Los esclòps que'n van au pas martelat
Lo vent, la flor a bailinat.

Que soi partit tà har la guèrra
Lo còr en tèrra estrangèra
La postèrla com recompensa
E la flor que lo vent engença.

E puish penut tà pentacòsta
A la còrda qu'arpategi
Desesperat e shens defensa
Com la flor que lo vent engença.

D'ara enlà, mort arrecadís
En repaus au paradís
Adiu, qu'èi perdut la joenessa
E la flor que lo vent careça
E la flor que lo vent careça ».