Phan Tha Na Kan (พันธนาการ)

นานเท่าไร ที่ฉันเฝ้าคอยหวังให้เธอรักฉันบ้าง
ให้เธอสวมกอด อิงแอบแนบชิดข้างกาย
บอกรักไม่หน่าย ให้เธอประทับรอยจูบด้วยรักนิรันดร์

นานเท่านานที่ฉันเฝ้าคอย
ดวงใจเลื่อนลอย ชีวิตร่วงโรยไป
นานเท่าไรใจเธอยังเป็นเหมือนเดิม
มีแต่เธอเสมอไม่เปลี่ยนแปลง
มีเพียงฉันที่เริ่มจะอ่อนแรง
หมดปัญญาจะอดทนต่อไปไหว

พันธนาการกอดเธอเอาไว้แนบใจ ดึงไม่ให้เธอหนีไป
แม้ฉันต้องแลกด้วยสิ่งไหน ยอมทั้งนั้น
ไม่ให้เธอเป็นของใคร มีเพียงแค่ฉันในใจ
เพราะฉันไม่มีทางอื่นอีกแล้ว

อยู่ท่ามกลาง ความมืดบอดของราตรีนิรันดร์กาล
ขาดแสงสว่าง มีเพียงแค่เธอที่เป็นดวงไฟหนึ่งเดียว
แม้ฉันเหน็บหนาวเท่าไร ขาดเธอคงไม่ไหว ขาดเธอคงไม่ไหว

มีเพียงฉันที่รักเธอกว่าใคร
มีเพียงใจที่มั่นคงเพียงเธอ
เธอเสมอที่ยังคงตรึงหัวใจ
ภาวนาต่อฟ้าให้เธอรู้
ฉันต้องการเธอมากสักเพียงใด
แต่ทำไปเท่าไรเธอไม่เคยเห็น

พันธนาการกอดเธอเอาไว้แนบใจ ดึงไม่ให้เธอหนีไป
แม้ฉันต้องแลกด้วยสิ่งไหน ยอมทั้งนั้น
ไม่ให้เธอเป็นของใคร มีเพียงแค่ฉันในใจ
ก่อนที่ฉันจะใจสลาย

ความรักดั่งไฟเผาใจ ให้ฉันต้องทนทุกข์ไป
ด้วยปรารถนาในเธอ มากเกินหยุดไหว
แม้ฉันต้องเลวเท่าไหร่ ฉันยอมแม้ต้องเสียใจ
เพราะฉันไม่มีทางอื่นอีกแล้ว

พันธนาการกอดเธอเอาไว้แนบใจ ดึงไม่ให้เธอหนีไป
แม้ฉันต้องแลกด้วยสิ่งไหน ยอมทั้งนั้น
ไม่ให้เธอเป็นของใคร มีเพียงแค่ฉันในใจ
ก่อนที่ฉันจะใจสลาย

ความรักดั่งไฟเผาใจ ให้ฉันต้องทนทุกข์ไป
ด้วยปรารถนาในเธอ มากเกินหยุดไหว
แม้ฉันต้องเลวเท่าไหร่ ฉันยอมแม้ต้องเสียใจ
เพราะฉันไม่มีทางอื่นอีกแล้ว