Skotta

Skotta niður skarð
Skautar yfir barð
Illit í hyggju hefur
Heimafólkið sefur.

Daginn áður dafnaði friður
En dó svo á einni nóttu
Mildur þeyrinn á midnætti
Var orðinn mannskaðaveður á óttu.

Vorið flúði vinda að handan
Og varga af öðrum heimi
Draugagangur i dalverpinu
Nú er dauðinn sjálfur á sveimi
Nú er dauðinn sjálfur á sveimi.

Frost, þú mátt festa þinn
Fjötur við húsvegginn
Kynngi min kælir þil
Kæfandi ljós og yl.

Skotta finnur skjól
Skriður yfir hól
Hallar sér í holu
Herðir frost með golu.

Skotta húkir skammt fyrir ofan
Er skundar hann niður datinn
Blæs í frostið, blóðar á siðu
Hann er beygður maður og kvalinn.

Gegnum litla glufu á veggnum
Hún gægist inn úr snænum
Draugur leikur við dreng og stúlku
Nú er dauðinn sjálfur á bænum
Nú er dauðinn sjálfur á bænum.

Frost, þú mátt festa þinn
Fjötur við langeldinn
Kynngi min kæfir glóð
Krókna þá menn og fljöð.

Ber hann þreyttur bál i kotið
Bæjargöngin gengur köld
Þróttur horfinn, þrekið brotið
Þetta eru málagjöld.

Hlýnar mér er halir falla
Hatur nærir draugaþý
Heyrist Skottu kjaftur kalla
"Kveikir þú upp eld á ný?"

Skotta
Skotta.