Loss

იმედის ფერფლი გადაფარავს მეწამულ ზეცას
ცხოვრების ტანჯვის ტყეში მე გზას მივიკვლევ
როგორც ჭაობში გული სევდაში ჩაიძირა
ვიცი ამქვეყნად, ვერაფერი ვერ გადამარჩენს
იქ სადაც ერთ დროს ჩემი სული სახლობდა
ახლა ყრუ ტკივილს დაუდია ბნელი დილეგი
ჩემი ცხოვრება ფოთლებივით დაიფანტება
და თითებს შორის ქვიშასავით ჩამოიფშვნება
ეს ადრეული იარები რომ არ ხორცდება
ნუთუ წყეული არის სული აწ და მარადის?
ვინ მომისაჯა საუკუნე გადაკარგულში?
ნუთუ ცხოვრების აზრი არ არის?
სიკვდილის აზრსაც ვეღარ ვხედავ...
ვერ გადავარჩინე, ის რაც იყო ჩემთვის ძვირფასი
განდეგილი ვარ, ობოლი სული
ვერსად ვნახე ნანტრი სიმშვიდე
საფლავის ქვების ჩრდილები ძლიერ მიზიდავენ
მაგრამ ისინიც მუდამ დუმან
ჩემ შეკითხვებზე პასუხად კვლავ სიჩუმეა
წარსული არის დროის საფლავი
პასუხების მუდმივი ძებნა იწვევს სევდას
მომაკვდავი იმედი არის ჩემი რწმენა
ვერაფერს შევცვლი, ვერასოდეს...
სამწუხაროა...

=========================

Ashes of hope dim the scarlet heavens
I wander through the forest of lively suffering
Heart sinks into sorrow like into swamp
I know, nothing can save me in this world
In the place where my soul once dwelled
Now dull pain lives into dark cell
My life is scattered like leaves
Will go through the fingers like a sand
If this early wounds won't heal
Is the soul doomed forever and ever?
Who sentenced me to be lost for centuries?
Does life have no meaning?
I don't even see reason of death...
I was unable to save what was dear to me
I am a hermit, orphan soul
Nowhere have I seen the dreamed rest
Shadows of tombstones attract me
But they are silent too
The answers to my question is silence
The tomb of the time is the past
The constant search for answers causes sadness
Dying hope is my faith
Nothing I can change, never
Alas…