Frá Þögn Rauma Grund Hefr Þessi Ætt Komið

Frá þǫgn Rauma grund hefr þessi ætt komið, en hvað mun koma? Ég mun draga Njǫrðs æri gegnum fimbulvetrinn, þessa orms nótt, en allstaðar leynast ill augu hins ljúgandi, hins hvíslandi. Skýjar slóð, er það þitt ríki? Ýmis niðr halda krǫftum sínum ok senda Fáfnis hvíta gall frá háum stǫðum í þeirra skýjuðu hǫllum. Landvættir ok svartálfar drekahǫfuðsins, ǫndrgoðs fóstra handbendi, leynist í snjónum með ær ok ill brúna undirstǫll. Morðhaukir, Fenris kindir, manna dólgr, álvar ok óséðir andar, frá ykkr hefr aldrei fengist hjálp. Eins ok ljár hafa skýja grjót hokgið niðr vonir oss um endalok draum-Njǫrun ok sǫkkt oss manna sjót dýpra ok dýpra inn í orma nóttina. Linna leitis, Marnar barna þverrir ok hlunnviggs gæti-Njǫrðr, skaparar þessa kyns, hafa Ragnarǫk loks byrjað? Mun líf á Iðavǫllum sárlega vera brennt burt af hlíðar þangs bitsótt? Sá átta ok einnar mæðra mǫgr endinn koma. Hve hátt heyrðist í ljótir Fornjóts synir. Gerðir þú það, ǫrvar áss? Gegnum vægðarlausa kalda sundvǫrpuði í hrafns ævinni úti hefr Haddingja vals hrókr hvíslað orð frá fjarlægum Hræsvelg með sínum vindórum. Rauð eggjar falla frá hans valvǫndr sverð ok sǫkkva aftr niðr á þennan dimma, frosna undirheim. Enn eitrar illr munnr drekans rætr hins bjarta, lifandi Yggdrasils. Þetta finn ék, þetta man ék, þetta sá ék í draumum við tveggja daga miðlegg. Ék heyri orð frá dauðum grunda dǫglingrglamma ferða trǫð, þar sem Loka mær gefr Níðhǫggi gamalt guldum galga valdi Gauts tafn sem skolaði á fjarlægt svart land illsku ok svika. Úlfs faðir, þinn illsti vilji var aldrei skilinn af Njǫrðungum! Tveggja bági, þú beist ekki bara eina hǫnd.