Mjök Erum Tregt Tungu

Mjǫk erum tregt tungu at hræra eðr loptvætt ljóðpundara, era nú vænt um Viðrs þúfi né hógdrægt ór hugar fylgnsi. Era auðþeystr, því at ekki veldr hǫfugligr, ór hyggju stað fagnafundr Friggjar niðja ár borinn ór jǫtunheimum. Opt kemr mér mána bjarnar í byrvind bræðraleysi, hyggjumk um er hildr þroásk, nysumk hins ok hygg at því. Hverr mér hugaðr á hlíð standi annarr þegn við óðræði. Þarf ek þess opt of þvergǫrum, verð ek varfleygr er vinir þverra. Mjǫk hefir Rán ryskt um mik, em ek ofsnauðr at ástvinum, sleit marr bǫnd minnar ættar, snaran þátt af sjálfum mér. Veiztu um þá sǫk sverði of rækak, var ǫlsmiðr allra tíma, hroða vágs bræðr ef vega mættak, færa ek andvígr Ægis mani. En mér fens í fǫstrum þokk hrosta hilmir á hendi stendr, máka ek upp jǫrðu grímu, rýnnis reið, réttri halda. Mjǫk er torfyndr sá er trúa knegum of alþjóð Elgar gálga, því at niflgóðr niðja steypir bróðr hrør við baugum selr.