Svo Lengi Sem Sutrs Ætt Ok Ásmegir Aðhafast, Mun Þessi Jörð Í Ringulreið Elta

Svo lengi sem Sutrs ætt ok ásmegir aðhafast, mun þessi jǫrð í ringulreið elta er ulfs hnitbróðir hreyfir við landa heimi ok jǫtuns hals undum. Engin lǫng orð þarf að heyra til að sjá hvernig orðanna sannindi myrða von oss um friðsæld. Flóðs ásynja blóði var aðeins hjálparhella, Hliðskjalfar harri aðeins áhorfandi. Erlendir menn gáfu ráð ok voru drepnir af þeim sem við tǫldum vini. En dalar éls askr verðr að dveljast þar sem hjarta salr er, þó hefndarhugr í gollor hǫll ǫskri eftir orrustu. Á þessum kǫldu dǫgum þarf stutt að fara til misgerðamanna. Svo við lituðum skítug gólf rauð aftr með stolti ok fljúgandi undafleinum ok hylltum ok glǫddum Sígtý. Sonr Þorsteins eystra missti hǫfuð! Banda vinr, þér heilsum við á þessum blóðugu tímum ofsa ok ótta. Megir þú dveljast, megir sjá. Blóð-Þorsteinn, til þín sendi ék þessi skilaboð. Þig mun dolgsvǫlu barma elta. Hve langt, hve djúpt skalt þú nú skríða í þínum sverða sverrifǫrðr laufa tára ok bensævar ranna! Sverða svip-Hlakkar, hjǫrgaldrs Njǫrðr, færðu storma, láttu hafsjó brjóta þeirra hús. Vilja bróðir, blástu Yggs ærum þínum geðveiki í brjóst. Megi fjandmenn oss blindast af þinni dalnauð ok heila borg. En úlfa gráðar eyðir sendi engin orð. Þǫglir dagar ok vikr fylgdu ok enn heyrðist ekkert svar. Aðeins vandar jǫtunn sagði sína hljóðlátu sǫgu ok kuldinn kom með hljóðlausar snjóflygsr á land oss. Vetrinn kom ok valtr, sviksamr friðr hvíslaði gegnum vindinn ok ǫldrnar. Óǫruggt fellr hǫfuð mitt niðr af óvissu um hvað muni gerast á þessum dǫgum tómsins.