Árás

Kvöld, úr norðri kólna fer
Kemur yfir heiðar
Vængjasláttur, vætta her
Varúlfar til reiðar.

Ég reið yfir landið mitt, reri' út á fjörð
Rólegur sjórinn, ég lofaði Njörð
Í ljósanna skiptum ég leit upp í Skörð
Ljót var sú sýn er mér mætti.

Kom yfir brúnina kolsvartur her
Ég kúventi bátnum og hraðaði mér
Vængirnir steinrunnir, vígtannager
Og væl sem nú kyrrðina tætti.

Skugga hann varpaði, skelfileg sjón
Skálmöld var risin og mikið varð tjón
Drukknaði þannig mín dýrasta bón
Drepið var allt sem ég unni.

Verja þau átti en var til þess seinn
Viti menn, lifandi eftir ei neinn
Ataður svörður sem áður var hreinn
Allt mitt var hrunið að grunni.

Ég sá
Barnið mitt tætt, blóðugt og hrætt
Ég sá
Barið á húsgripum mínum og ætt
Ég sá
Saklaust blóð, fljóta um fljóð
Ég sá
Fjölskyldu slátrað sem var mér svo góð.

Ég sá
Deyja mær, dæturnar tvær
Ég sá
Dreyrrauðar klærnar sem læstust í þær
Ég sá
Visna jurt, var einhvers spurt
Ég sá
Vágestinn glotta og halda á burt.

Gekk um garð
Gríðarskarð
Höggvið hart
Hel mig snart
Vængjuð vá
Vargur sá
Nafn hans nefnt
Nú skal hefnt.

Heit er gefið, heit sem verður efnt.