Fenrisúlfur

Sólin nú brennur af Surtarglóð
Sjóðandi hafið er rautt sem blóð
Höldum til sigurs á hófum átta
Hólminn er vígvöllur engra sátta.

Dauðlegi maður, þú dugar lítt
Deigt er þitt sverð móti Fenris skolti
Skepnan, hún grenjar, en orðin grýtt
Geta ei unnið á Hilmars stolti.

Upp dreg ég sverðið, við æðum hjá
Úlfuirnn skelfileg sjón að sjá
Ofsaleg bræðin í augum brennur
Beljandi sýnir hann klær og tennur.

Goðin og Týr áður guldu dýrt
Gleipnir er vopn sem þú veldur ekki
Herópið skerandi, hátt og skýrt
Skal ég þér koma í bönd og hlekki.

Þú ert máttlaus og magur
Þú ert ræfill og ragur
Nú ég dreg þig í dauðann
Ég mun binda þig blauðan
Þú munt brotna og bresta
Þig skal fjötra og festa
Framar aldrei munt anda
Eigin grimmd mun þér granda.

Úlfurinn núna manni mætir
Miklar eru hættur heima
Regnið alla veröld vætir
Vopnast fjendur tveir.

Sverðið mætir svörtum tönnum
Sveima yfir höfðum hrafnar
Óðinn hjálpar mætum mönnum
Máttlaus bænin deyr.

Bardagamóður er bundið fæ
Blóðugan úlfinn og síðan næ
Gelgju að þræða í Gjöll og þrælinn
Þvíta svo nota sem festarhælinn
Hetjan mig lagði og hefur enn
Hendur við úlfliði fastar báðar
Gætið að því, bæði goð og menn
Guðlegar orrustur eru nú háðar.