Daudi

Ligg ég, lek mín sár
Lopinn kólnar minn nár
Dauðinn dregur mig nær
Dettur yfir mig snær.

Lið mitt liggur hjá mér
Látin hersingin er
Hetjur höfðu það af
Hefndin frið okkur gaf.

Hinsta dreg ég andardráttinn
Drengur Óðins missir máttinn
Sortinn teygir sína arma
Sól úr austri kastar bjarma
Loksins reiði lægja öldur
Laskað sverð og brotinn skjöldur
Bros á varir Baldurs færist
Bræðralagið aldrei tærist.

Vígamaður Baldur Óðinsson!

Gunnar jarl og Grímur deykja
Guðirnir þá munu heygja
Vargurinn í valinn beygður
Verður seint af nokkrum heygður
Brosi nú til barna minna
Brátt mun öllum sorgum linna
Kæra sé ég konu mína
Kúra upp við syni sína.

Nú er ekki neinn sem lifir
Nóttin hellist kolsvört yfir
Líf í Baldurs auga blikar
Bíður dauðinn, aðeins heikar
Upp er runnin stóra stundin
Stöðvast allt við hinsta blundinn
Blæs úr norðri, bærast stráin
Baldur er nú loksins dáinn.