Midgardsormur

Sjórinn rauður sýður
Í sortanum hann bíður
Dagrenning og dauðastormur
Í djúpinu er Miðgarðsormur.

Gakktu út á gróinn núp
Gáðu hvað mun prýða undirdjúp
Þarna yfir sjó og sand
Sérðu áfram líða Jörmundgand.

Mæli ég því mikill er
Miðgarðsormur þræðir lönd og sker
Hann sem mig skal hitta vill
Hörfa þegar blæðir, kjarklítill.

Renni ég færinu í fyrsta sinni
Festi við þóftu í kænu minni
Annað sinn kasta, hann ekki bítur
Ósnertri beitunni loks upp skýtur.

Höfuð nautsins Himinhrjóðs
Hilmar ormi færir, ei til góðs
Bannvænn sýnist bitinn þó
Blóðið Gandsins ærir hugarró.

Fylgja mun þér fegurð, ef
Fellir orminn langa, sérhvert skref
Eiturgusa æta má
Ásjónu og vanga, tapi sá.

Þriðja sinn kasta og þá hann tekur
Þóftuna mölvar og bátinn skekur
Færið skal dregið af fullum krafti
Fátækleg hönd móti ormsins kjafti.

Reipið sker, gatar glófa
Gegnum fer, særir lófa
Krókur í kjaftinn rífur
Krækjan því sker sem hnífur.

Áfram þeir berjast báðir
Bræður tveir, þreyttir, þjáðir
Takast á, tíminn líður
Tengir þá strengum stríður.

Höfuðið birtist í hafsins róti
Heggur í bátinn og streitist á móti
Blaðinu sting svo að blóð út stekkur
Bölvandi skepnan í hafrótið sekkur.

Þegar hitti Þór
Þá munum við berjast
Staðfastur og stór
Standa mun og verjast.

Agnið beit víst á
Ásgarður mig svíkur
Jörmundgandur, já
Ég er sá sem víkur.

Báru klýfru bátur
Og bátsmaður er kátur
Landið tekur, fleyið festir
Þar fljúga yfir nokkrir þrestir

Aftru skepnan skríður
Í skjól og þar hann bíður
Létti til og lægði storminn
Er lagði Hilmar Miðgarðsorminn.