Haka Kleifir Berja Ok Brjóta Við Enda Langrar Ferðar Sinnar

Haka kleifir berja ok brjóta sjálfar sig við enda langrar ferðar sinnar. Sævar bein. Ránheimr! Þú endalausa djúp, skapað í eilífðinni. Vægðarlaust gleyptir þú svo marga og ert enn ekki mett. Hví átt þú samt enn svo mikið líf? Við siglum á taugar vegi ok hans svala brim kælir þennan langa sumardag sem stefnir í hásumar ársins. Endalausar ǫldr flæða áfram, enn kaldar. Við opnum netin ok horfum upp í skýja skríns skjǫdung. Hverju lofar heims skáli, hvert munu þau fara? Láðs lýr festir sig enn einu sinni í netin ok skapar med dauða sínum líf okkart. Kokhljóð heyrast er sjávardýrið þakið snærum berst um í litlum knerri, nálægt endalokum. Éla ranns rít skín ok Alfaðir gaf okkr góðan feng. Hlés dætr gefast upp gegn varrláð várri og við várar okkar veg í gegnum víðáttana. Ægir var okkr hliðhollr. Jǫrmungandr var rólegr.