Við Fundum Nýtt Heimili, Langt Burtu Í Vestrinu

Við fundum nýtt heimili. Langt burtu í vestrinu í djúpum gilum drekahǫfuðsins. Gil, sem hýsa líf milli hárra heima fjǫru þjóðar. Manna sjót er þann veg. Ǫnundarfjǫrðr. Vítt dreyfir þú þér á fótum bergjarla ok ert enn ekki hluti af þeim. Eilífar, langar hendr, eilíf, há fjǫll. Jǫtunheima dolgferð býðr okkar velkomin. Útlæg frá ǫðrum sem voru kyrrir í suðrinu. Við reisum okkr nýjan legver milli krafta bergsalar banda. Gjalfra fjalfs bolmr hindra mannahamra afl ok halda því frá járninu. Við byggðum okkar hús en misstum mikið. Fé dó, vatn fraus ok vallbaugr breytist ekki. Tunglranns gramr litar huga okkar hér eftir. Þat gerðist hratt ok frostið hringsólar tún okkar ok við skelfum úr kulda ok hungri. Leiðin yfir hríðar setr til Vatnsfjarðar sem var eitt sinn full af lífi er hvít ok ekkert er í sporum hennar. Enginn kemr, enginn hjálpar. Við erum alein milli yfirvofandi hættna bjargs skjǫldunga ok djúpra bláfoldar skafla kalds dauða. Þungar Ægis dættr handsama lítinn viðarbát ok koma í veg fyrir dauða fiskanna. Hungr neyðir okkr út á grimman sjóinn, en hvað er í endalausri nótt bak við svartan þrumu tjalda harra? Ekkert lifir ok þannig snúa bátarnir tómir aftr til sárísa stranda. Vindrinn rífr burt alla von og frostið nagar. Roða vágs bróðir, bǫlvaðr veri þú! Fé deyr ok menn farast í lǫngum nóttum án morgna. Vatns-Njǫrðr, hvenær kemr hjálp þín? Hafra dróttinn, hvar eru kraftar þínir?