Þat Er Stormr Ok Bláköld Vatnssmíðin Litar Regna Borg

Þat er stormr ok blákǫld vatnssmíðin litar regna borg. Verǫldin er í spennu ok regnsals ræsir. Ljós fylgir þrumunni ok minning úr æsku minni fyllir mig af ǫrvæntingu. Niðrfǫr styttir líf. Ísheimr fjarðarins drepr alla von ok ek geng út ok lít eftir því fé sem er eftir. Vindrinn rífr af mér kinnarnar ok eitt sinn heitt blóðs valr frostnar. Stormr ræðr ríkjum. Fjallgylðar þakin snjó lokast ok einangra mannalíf ok hvals búðar húð felr ísheim sjónum. Ægir, þinn ísa akr virðist svo nálægt. Njǫrðr, þín hjálp væri lífsbjǫrg. En þat stormar. Þat dregr ok fleygir allri von burt. Banda vinr, hvar hræðast fjall-Gauts fellir krafta þína nú? Hvar bakka ǫldrnar fyrir birtingu afls þíns? Flóðs ásynja er nærri, svo nærri! Mér er fleygt ok Ránar vegr tekr mig ok ek gefst upp fyrir honum. Ek anda byrmǫrk ok lungnanna lǫmun. Þat verðr svart ok ek berst ekki á móti leiptra grundar stilli. Nótt án morguns í greipum þess kalda. Ísǫldr, háfs mǫrk. Dǫkkblátt tómið slekkr eldinn, þrána um betra líf handa fólki mínu. Milli Ægis dættr, í hrauð í himinn upp glóðum hafs sekkr heimrinn. Skemmdr! Brotinn! Dauflega ek sé á sjóndeildarhringnum fugla. Ek sé svart, þat er kalt, kalt. Gyllt sýndist mér verǫldin, svartblá endar hún milli fyllar fjalla. Brimið tekr kaldan, dáinn líkama með sér til endalausra víðáttna Haddingja lands. Frá hlýjum faðmlǫgum vetrtalsins, niðr í þungleikann. Burt frá heiminum með naglfara segls. Eitt líf slǫkknar í þenna Vindsval mǫg.