Velkomin Í Lífið, Ávarpar Maðr Sjálfan Sig

Velkomin í lífið, ávarpar maðr sjálfan sig. Illviljaðr skólkinnr hatri sínu lýsir yfir fjǫlskyldu minni. Þat slær með dauðanum ok leggr aldr. Sverð drepr, tekr Óðins eiki frá stafr. Kalt hǫgg eftir óréttlæti ok benja kolgu blágammr litar jǫrðina rauða. Sárvǫndr sekkr hann ok deyr í tveggja daga miðlegg. Aldrslit vegna fleina Týs. Faðir segir okkr frá blóðhefndinni sem eltir dalar éls okkar síðan fyrir lǫngu í gǫmlu fjarðarjǫrð. Nú afflækist síðasta reipið úr lundi okkar ok rekr dauðan bróður minn burt. Naðrs ógn tók hann með sér. Þungleikinn nær mér ok ek fell ok mik dreymir. Mik dreymr sundvǫrpuðinn, ægis bróðr! Vegna áeggjanna kaosguðsins drekki ek mér. Blóð ok Vandils jǫrmungrundar reið gera verk sín í flæðandi rytma hafsins. Allt verðr svart ok andi minn verðr þar að engu milli flóðanna. Nótt án morguns í greipum þess kalda. Fleina sævar fúrr, blóðíss! Lyngs fiskr blóði finnar leiðina niðr í hálsins kok ok drekkir aski mínum í kǫldblautum oéndanleika. Grimmilega ek berst en gefst samt upp. Fjarlægar Herjans dísir þagna yfir ǫldunum ok yfirgefa mig. Svanvegis snótir raustljótar hátt salma þruma gegnum undirheima. Enginn er velkominn hér. Ek hrapa. Ek vakna ok anda. Morguninn er grár ok himins eisa sendir sína sólstafi yfir jǫtuns kalda Háls undir þjóta Austfjarða. Einungis leikr vindsins heyrist ok kraftr bǫðvar jǫkulsins. Steinar sem henda sér í hafið fram ok til baka. Ský sem dreyfast í fjǫllum. Þat er hlýtt. Vor. Líf. Himins hvél vermir er þat kemr frá hafinu ok botn skýjanna baðast í rauðum litum. Gleymdr er Yggjar báls runns sǫngr. Sverðin munu syngja annars staðar. Þungir hnífar nálgast aðra hálsa, ekki minn.